Kincên bajarî li ser laşê min ê qermiçî Min rihê xwe yê gundî da pey xwe li kolanên bajêr de revîyam Kevîrên kolanên bajêr lingên min diêşand Laşê min ne elimîbû Tirimpêlên zîqezîq, xanîyên 30 qet , jîyanên geş ên derew Mêrek ket pêşîya min zikê wî li devî diket Jinek li ber min navtenga wê li hestîyê piştê diket Heydedana mirovan kuta mejîyê min Kuro ez ê dîn bibim min ji vêdê bibin Li her derî beton piçek gîya nîne Şêwazên ne ji dil canecanî nema ye Rûniştim li ser kendalekê Min çavên xwe da valahîyê Ne aîdê vî zemanîbûm ne jî yê vî bajarî Cihê min li vir tune ez çûm, êdî bi temamî Ev zeman wek jehrê ye, di nav laşî de zû belav dibe Her diçe te rizî dike Min xatir ji xeyalên xwe xwestî ye Ez ê xwe li ber valahîya kendalî de berdim Belkî ez ê bifirim, kî dizane…