Di nav kul û kavilan da gul şîn nabin, tu dizanî Hespê qemer bo nezana çi car bi lixav û zîn nabin, tu dizanî Aşiq û şeydayên resen bê sûç û sebeb dîn nabin, tu dizanî Kulêt min hemî şahî bûn, kavlên min ahvahî bûn Ez bûm siwarê meydana, tu dizanî Min cih nema ji ber nezana, tu dizanî Min evîn keşkol û bare, tu dizanî Mensorim mame bê çare, tu dizanî Tu dizanî, çîya çîya digel te da ez pesar bûm Tu dizanî, agir agir bo te hînkatî û hedar bûm Tu dizanî rûbar rûbar bo te qayîk û derav bûm Tu dizanî, welat welat bo te avahî û silav bûm Evroke jî biyabana ez zarîme bê nizarim, tu dizanî Evroke pêl pêl di xendiqim bê hewarim, tu dizanî Evroke mal mal xerîbim pir bêzarim, tu dizanî Te zanîba kulkên me yên herftî pencer têvene Ji me sil ne dibûn roj û gul û xanedanî Te zanîba hêj yusivên gurg nexwarî di bîra dane Girû ne dibûn ew mizgînî û avedanî Xewn û daxwaz bûne derew ne pê hesyayî, ne te zanî Heta xewna dumahiyê min to viyayî, te ne zanî Bi hemî ramanên sotinê bûme rejî, te ne zanî Bo işqa te min xwe kire mar û mejî, te ne zanî Ji azadiyê, ji bin destiyê, ji dunyayê Ji yariyê, ji rastiyê û ji cefayê Min kir û kir te nezanî û te nezanî Gotin: Emîn Botanî