demeke zû û dema zayînê bû ji bo kevira reş ku biderize û derkeve holê lê niha, kevira reş bêdeng bû ne dengê bayê dihat, ne dengê te heta tu jî ne li wir bûyî heta hîv jî tarî bû, wisa xuya dikir ku kevira reş dizanî ku wê felaket bibe afat giyana zilamê dawîn ku tenê ew xelas bûbû, nêzikî wî bû. (û çîroka bûyerê jê re got): ew roja ku tavê dev ji tîndanê berda, sermayeke kujer her derê dorpêç kir, ez bi tenê bûm û ez neçar bûm ku her tiştên xwe yên şêrîn û qîmet bavêjim nêv agira ku dişewite da ku şewata êgîr biparêzim. her tişt talan bûbû, ku di nav sermayê de min zindî bigire (lê dîsa jî agir temirî) kevira reş, rihê xwe dida û di nav îşkenceyekê de bû.