Diçe Adar, dibe Nîsan mizgînî li Gulan Kehnî û robar diherkînin ava nuh jiyan Şîndikin darên kevnar, giyan didin miriyan Hemî rê yên azadiyê tên ji Kurdistan Serê rojek a buharê bi xeml û rengîn Seranserî dîroka xwe dinivsîne bi xwîn Tuxûbên jiyanê dinasîne Mihemed Emîn Baxên jiyanê av dide rêheval Delîl Tîrêjin beyanê nola tîrevana dan Qelişandin perdên reş û tarî û giran Pencên roja sor avêtin, birqand rû qadan Keland axa weke volkan, gelan serhildan Çiyayê Bagokê bi domane buhar û rengîn Ceng û halane digere li çiyayê jorîn Ji Dêrîka çiyayê maziya heya Nisêbîn Eniyên cengê dikelînin hawar û qêrîn De bila bi xela nemîne dêrîka çiyayê maziya bi mij û morane De mîna Gebar Berzan û Benavok û Helepçe Gelî û newalên xwe bi ser xwe de berdane Bi sund û qesem be, emê reş û şîna xwe girênadin li ser şehîdên xwe li ser şehîdên me li çiyayê Bagok û Dêrîka çiyayê maziya.. Ji bîra me naçe, ji dilê me derna ye, emê ji zar û zêçên xwe re bêjin... De bila çiyayê bilind bêje, hers û gir û nifrîna xwe bi ser xwe de birêje