Merheba hêviya min! Di rojek e teng û bêkes de Tû li ber dilê min hatî dinyayê Eş bûne derman, şev bûne ronahî Min hemû bîranînê xwe ji bîrakirîne Tû bûyî sersala emrê min û destpêka dilşahiyê Merheba hêviya min! Bîr û bawerya min Janeke pêwîst û dijwartir Ji girîngîyên xwezayê Hebûna te ye li ser tûnebûna min Xwe nûger dike; diafirîne diwelidîne Wek bihareke terr wek zozaneke evra Bitenê bî Li nav çîyayên bilind û hêşînayiyên bêdawî Ne xem e Bêgûman singên te wek çetelên agir Kenokîyên te zelalîya avî Dizanim wê biherike ji ewrên hêşîn Li ser axa Kurdîstan Lêh elbet; Hêvî jî brîndar dibin Dişkên, digîrîn Serde jî hêsrên çavê êşên me hene Wek Latînîyan gotî: ‘Lê dîsa jî hêvî bawer bike kû Pêtîvîtîr e Ji nan û avê Li vê dinê ya nemirovahiyê.’ Ji ber vê ye min Ji girîneke zer û nêrîneke bi keder Li ser tûnebûna xwe te înayî Ji ber vê ye tû herdem hêviya serbilinda bî Merheba hêviya min Wûsa diqewme gotin Wek zînarekî li ser dil Cihê xwe vekirîye dilsozî Gîrîn û ken Herdû çemên xûşkên hevin Ji binê erd aram dişujînin Hev demê Tirs perçe bû Bi endamê xwe yê çeleng Hawara mirovahî ajda li mêjî Li mêjiyê zûha û gêj bûyî Te wî mêjiyî qelişand û ji ber vê ye kû; Şîltên hişk yên darên bi hezar salan mirî Êdî avisin Lê dizanim kû berî her tiştî Tû êşî, tû hesreta bêdawî Li ser bîrinamin janekî dijî Ne xem e Kor nebim, ker nebim Radest û bindest nebim Bila tû êş bî li ser jana min Ser sera ser çava Bêmiraz be jî mirin amin